Uğur ARSLAN

BAHATTİN ABİ’NİN VEDASININ GENÇLERİNE YÜKLEDİĞİ SORUMLULUK

Şehitler de ölümden korkar. Mücahitlere de evlerinden, eşlerinden,çocuklarından ayrılmak zor gelir.Tasadduk edenler de mallarını severler, her insan gibi... Ne var ki herkesin kendi sınavını yaşadığı bu imtihan dünyasında Yüce Yaratıcı’nın rızasını kazanma arzusu, dünyanın bütün dağdağasına şatafatına rağmen odaklandıkları hedeften onları caydıramaz,durduramaz,geri bırakamaz.

‘Müminlerden Allah’a verdikleri söze sadakat gösteren adamlar vardır. Onlardan kimi adağını ödedi, kimi sırasını beklemektedir.’ (Ahzab,23)

Ben bu ‘ adam’ın Afganistan ısrarını adağını yerine getirmek olarak görüyorum. Bizim sırasını bekleyenlerden olabilmemiz için Bahattin Abi gibi güzel örnekleri algı dünyamızda belirgin hale getirmemizin, yoldaki işaretler görevi görüp yolculuğumuzu feyizlendireceğine inanıyorum.

Bahattin Abi’nin Afganistan’a son yolculuğunun kısa hikâyesi şöyledir: O, İzmirli hayırsever bir işadamını Afganistan’daki yetim çocuklara destek olması için teşvik eder. Gönlü zengin, hali vakti yerinde olan o Müslüman, arsasından inşaatına, mefruşatına kadar bütün giderleri üstlenerek bir yetimhane kurmaya karar verir. İHH (İnsan Hak Ve Hürriyetleri İnsani Yardım Vakfı) görevlisi Faruk Aktaş ile arsayı almışlar,15 Mayıs 2010 günü başkent Kabil’e dönmek üzere uçağa binmişlerdir. Uçağa binmeden önce Afganistan şehidimiz İzmir Ödemişli Bilal Yaldızcı’nın mezarını ziyaret edip niyazda bulunmuşlar, sessizliğe bürünmüşler, gözyaşı dökmüşlerdir.(Bilal Ödemiş İmam Hatip Lisesi’nde öğrenci iken Bahattin Abi’sinden esinlenerek ve onun rehberliğinde cihada katılmış, bu topraklarda şehadet mertebesine erişmiştir.) Az sonra bir kaza ile ruhlarının ten hapsinden kurtulacağını, Bilal ile aynı toprağa düşeceğini nereden bileceklerdi?

Düşen uçakta Bahattin Abi’nin de bulunduğu haberi sevenleri arasında tez elden yayıldı. Enkaza ulaşılamaması ve naaşın bulunamayışı derin bir elem ve endişe ile takip edildi. Onunla gönül ve güç birliği yapanların acı ile sınandığı o kritik günlerde sığınılan teselli kaynağı Bahattin Abi gibi önder bir şahsiyetin dar-ı bekaya çok güzel bir yolda, yetimlere hizmet uğrunda, örnekliğini taçlandırarak irtihal etmesiydi. Böyle seçkin insanlar vefat ettiğinde kaybetmeyiz onları, adımlarını takip etmeyi unuttuğumuzda kaybederiz; onları değil yine , kendimizi…

Hz. İbrahim’e ‘Allah’ın dostu’ anlamında Halil’ur Rahman deniyor ya. Ona ‘bu sıfatı nasıl elde ettin?’ diye sorulduğunda ‘Allah’ın isteğini kendi isteğimin önünde tutuyorum’ şeklinde cevap vermiş. Müjdelenenlerin; tövbe, ibadet, hamd, seyahat, rükû, secde edenlerin, marufu emredip münkeri nehyedenlerin, Allah’ın belirlediği sınırları gözetenlerin örneklikleri ve öncülükleri, önceliklerini düzgün bir şekilde belirlemelerinden gelmektedir.

Bahattin Abi önceliklerini sürekli besleyen bir kimseydi. İçinde bulunduğu camiaya karşı adanmışlığı vardı, öncülüğü oradan geliyordu. Başarı peşinde değil, değerler peşinde koşuyordu. Tabanınız yok, marjinalsiniz şeklinde sataşılmasına karşı sayı hesabına girmiyor, öz’e uygunluğa vurgu yapıyordu.‘Biz neticeden mes’ul değiliz, üzerimize düşen vazifeleri yerine getirmekle mükellefiz;tek kişi kalsak bile. Sadece yaptıklarımızdan değil, yapmamız gerekirken yapmadıklarımızdan da hesaba çekileceğiz’ diyordu. Cihad yurtlarına koşturmasının gerisinde böyle bir motivasyonu vardı. O tek kişilik bir orduydu. İtirazları olan bir kişiydi. Tahammül eden değil karşı koyandı. Mevcut eğitimin sıradanlaştıran aşamalarından farklılıklarını koruyarak çıkmayı başarabilenlerdendi. Düşünce ve tavır olarak özgünlüğünden taviz vermeyendi. Kendi aklıyla düşünen, kendi kalbiyle sevendi. Müslüman coğrafyalar arasında çizilen sınırları tanımayandı. Güncele ve yerele takılıp kalmayan, daha üst bir perdeden, daha geniş bir pencereden bakabilendi. Büyük fotoğrafı görebilendi. Söylenen değil söyleyendi. Söylemekle yetinmeyip ikna edendi. İşin cefasını çekendi, sefasını görmeyendi. Başkalarının kurguladığı hayat tarzına itibar etmeyendi. Tüketim kültürüne isyanı vardı, işportadan giyinendi. Pratiği teorimizden güzel olandı. Laf ebeliği değil ahdin gereğini yapandı. Ne söylediği sonraki meseleydi, zaten pek bir şey söylemezdi, duruşu söze gerek bırakmayandı. Aktivist ya da aksiyoner ifadesi yavan kalır, o bir mücahitti. Hicretin 1400.yılı anısına Rasülullah’ın kutsal yürüyüşünü gündeme getirmek için Erzurum’dan Sivas’a kadar koşması, üniversite öğrencisiyken Afganistan’a gidip işgalci Rus kurşunlarıyla gazi olması, Sırp kasaplara karşı Bosnalı kahramanlarla aynı siperde bulunması, yetim organizasyonunda can vermesi... O karizmatik bir mücahitti. Biz İslam dünyasının ıstırabını haberlerde izleyip ah vah demekle yetinirken, o işin içinde öyle vakur, öyle cesur önceliklerini ikame ediyordu adağını ödemek için.

‘Batan güneş için üzülme, tekrar doğduğunda ne yapacağına karar ver ‘der bir hikmet eri. Biz elbette üzülüyoruz, insanız, en ‘harbi’ abimizden ayrı düştük, ama isyan etmiyoruz, takdire rıza gösteriyoruz. Bundan sonraki süreçte bize, yaşamında onunla beraber yürüyenlere ayrı bir sorumluluk düşüyor. Sorumluluğumuzu idrak etmemiz vefamızı, aksi ise kadirbilmezliğimizi ortaya koyacaktır. Bahattin Abi’nin aslanları vefakârdır, kadirşinastır. Onun anlayışını, çizgisini emanet olarak bilip kararlılıkla devam ettireceklerdir. Denizde küçük de olsa güvenli bir ada olduklarını unutmayacaklardır ve hangi suyun sakası olduklarını… Sağa sola yalpalamayacaklar, oraya buraya savrulmayacaklardır. Birlik beraberliklerini pekiştireceklerdir. Birbirlerinin kıymetini bileceklerdir. Yardım faaliyetinde vefat eden Bahattin Abi’nin örnekliğine uygun hareket edecekler, bundan sonra yardım organizasyonlarında daha çok yer alacaklardır. Afganistan’daki o yetimhaneyi tamamlayacaklardır. Yetimleri doyurmaya teşvik edeceklerdir. ‘Aslanlarım’ dediği gençleri onun güvenini boşa çıkarmayacaktır.