Ali ÇELİK

HAZA ŞEHİD

Bahattin abi’nin gidişine güzelleme...

İzmir, Kestanepazarı... Tahsil-i ilim hevesiyle memleketin muhtelif ücralarından kopup gelen yeni yetmelere yarenlik eden bir muhit.

Bizler... Kestanepazarında, daha bıyıklarının teri kurumadan davanın hakkını vermeye yeminli, çocuk irisi bir gurup genç.

Bahattin Yıldız... İzmir’in gavurluğuna incir ağaçları dikme sevdasını kendine iş edinmiş karayağız bir adam.

Kansızoğlu apartmanının bodrum katındaki öğrenci evi... İncir ağacı fidelerinin sohbet suyu ile filizlendiği irfan bahçesi.

Ve kader... Bu dörtlüyü bir araya getiren sahib-i kâinat fermanı.

Evet... Bahattin abi, seninle olan muhabbet bağımızın satırlarca kelimeyiraksettirmeden yapılabilecek en kısa özeti.

 Hindikuş dağlarına süzülüşünün ardından bir hafta geçti. İçimizi acıtan haberi ilk aldığımız vakitlerde boğazlarımıza düğümlenen hıçkırıkların düğümlerinin yeni yeni çözülmeye başladığı şu günlerde, daha bir korlanan özlem ateşi beni bu güzellemeyi yazmaya sevk etti.

Okulda yaptığım delifişekliği duyunca, ötekilerin yaptığı gibi şahadet parmaklarını gözüme soka soka “seni haylaz” naraları atmak yerine; işlediğim
cürümün bir kabiliyet numunesi olduğu tezini öne sürüp; bu kadirşinas tezini
alnıma kondurduğun tebrik busesiyle süslemeni asla unutmadım.

İlk gençlik yıllarındaki şiirimsi hezeyanlarımı kitaba dönüştürme cüretimi ilk alkışlayanlardan olmuştun. Sana aşina olanların malumu; kabiliyet namına bir kıvılcım görsen, onu harlı bir ateşe dönüştürmek için teşvik rüzgârlarını estirmeden edemezdin. O rüzgârdan nasiplenenlerden olma bahtiyarlığını bana da tattırmış olmanı unutarak bîvefa taifesine katılmayacağım.

Gönül listene eklenenlerin artık senden kopmalarının pek mümkün olmadığını yakinen tecrübe edenlerdenim. Onlar kaçsa da sen bir yolunu bulup onlara ulaşır, önce uzadıkça derinleşen tebessümünün içine çekerdin. Sonra kollarından önce kucaklayan o müşfik sesinle (nevi şahsına münhasır edanı kuşanarak) Şimdi sen yoksun ya... ismi telaffuz eder ve ardından candan kucaklardın.

Afyonlu isek: Yaşar Hocayla tanışmamızı salık verirdin. Bursa’ya gideceksek mutlaka Ahmet abinin bir çayının içileceğini söyler; eğer işi büyütüp de yolumuzu İstanbul’a düşürürsek, bir “özgün” duruş örneğine şahit olmamızı istediğinden olsa gerek, Cemal abiye uğrama mecburiyetinin olmazsa olmaz sebeplerini bir bir sıralardın.

Yıllar önce “Yarınsızlaştık” diye başlamıştın Kar Çiçeği kitabına. Gidişin kim bilir kaç genci yarınsızlaştırdı abim.

Ayetlerden fiyakalı elbiseler kuşanan aldatıcılara gözümüzü açmasaydın, Allah-u âlem şimdi ömür takviminin yaprağını nerede, kimlerle kopartıyor olacaktık.

Sen, mavzer kabzası okşayan ellerin yetimlerin başlarını da okşayabileceğini gösterdin bize. Hayattayken kimsenin omzuna binmedin, demek ki bu alemden göçerken de omuzlara binmeyi istemedin ve uçup gittin.

Uçup gittiğin yerde ölümü öldürenlerce “hoş amedi biraderi şehit” nidaları ile karşılandığını “vefat etti” fiilini sana yakıştıranlara nasıl anlatayım?

Önceleri hep dönülesi yerlere giderdin. Son seferini öyle bir yere yaptın ki abi, senin bir gün çıkıp gelmeni beklemek yerine bizim oraya gelesimiz var.