Hamit KUNT

SANA BU ÖLÜM ÇOK YAKIŞTI BAHATTİN AĞABEY

Sene 2004, aylardan Mayıs. Deniz Feneri Derneği’nin Ege Bölge çalışmalarını yürütmek üzere İzmir yollarına düşünce, bana yabancı olan ‘İzmir’de kim var?’ diye sorduğumda etrafıma, Radyo 7 gn. md. Ferman Karaçam ağabey, “Hamitçiğim, İzmir’de Bahattin Yıldız var, O’nu mutlaka bul” demişti. Aylarca iletişim kuramadım Bahattin ağabeyle. Kim bilir hangi ülkenin hangi dağlarında yetim başı okşuyordu.

Tanışmamız, O’nun da hayatını adadığı mazlumlar, yoksullar ve afetzedeler için gittiği Pakistan dağlarında oldu. O, İHH adına oradaydı, ben Deniz Feneri adına. Çok güzel zamanlar paylaştık ortak misyonumuzu icra esnasında.

Mütebessim, saygın ve saygılı, vakur ama cana yakın bir duruşu vardı. Yardım işlerine yorulma molası, dostluğa darılma arası yazmazdı kitabında.

Son görüşmemizde ise, Deniz Feneri Ege Temsilciliği’nin sivil toplum yemeğine davetim üzerine katılmış, Deniz Feneri’ne yapılan saldırıları kastederek; “önce en büyüğümüzü vurdular” diyerek başladığı birlik konuşmasında hepimizi duygulandırmıştı.

bir dostun, dünyayı ardında bıraktığı ebedi gidişinin ardından neler yazılır? Yaşanmış hatıralardan örülmüş satırlar...Ölümün yakıştırılmadığı sıfatlarla övgüler...Daha yapacak çok işin vardı nakaratları...vs...vs...

Ama O’na, Bahattin Ağabey’e bu ölüm (şehitlik) öyle yakıştı ki... Dilerseniz, O’nun kendi kaleminden, gazeteci yazar Hamit Can’ın vefatı üzerine yazdığı yazıdan bazı satırları beraber okuyalım, eminim siz de benim gibi düşüneceksiniz.

İşte o satırlar.

“Gelin, Diriliş mimarının satırlarıyla başlayalım yazıya:

’’Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır?

Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır…

Ne yapsalar boş, göklerden gelen bir karar vardır

Gün batsa ne olur, geceyi onaran bir mimar vardır

Yanmışsam külümden yapılan bir hisar vardır…’’

Ölüm düşüncesinden hiç ayrı düşmedik biz. Uzak bilmesek de yakınlığından titremedik, bir fazla koşmaktan gayri iş bellemedik. Ölümsüzlüğü seçenlere bir kavuşmaydı mekan değiştirmeydi; ölüm.

Konu başlıklarını üst üste yığmıştım. İçinden birini önceleyip başlayacaktım, aslında kendime yazacaktım. İnanacaktım yazdıklarıma ya da paramparça olacaktım böyle olmamalıydı diye.

Analarımızın höllüğe beleyerek büyüttüğü gibi 80 öncesi gençleri olarak ölüme hazır olmak, yol azığımız olmuştu bizim. Biz, hiç yaşlılık hesabı yapmamıştık. Yılları üst üste devirmeyi konuşmak edep dışıydı. Biz yaşlanmayacaktık, ulu çınarlar gibi bedenimizi hastalıklar sarmayacak, yorgunluk dizlerimize çökmeyecekti.

Hamit’im Can’ım kardeşim. Babalarımızın yüreğini başka yetimlikler yakmıştı. Bizi başka acılar boğdu. Yaşamın en güzel tarafı Suriçi’nde; Üsküdar’da daha bilmem nerede, dostlarla selamlaşmadaydı. Ölüm düşüncesinden hiç ayrı düşmedik; Üstadın dediği gibi ‘’Uzatma dünya sürgünümü benim.’’ Sürgünün bittiği, aldatıcılardan, kavgasını verdiğimiz davanın başına oturunca mücadeleci sesimizin yerine saltanat kuranlardan kurtuluş günü o gün.

Cezayir’de, Senegal’de, Türkiye’de, İran’da, Afganistan’da vs; artık ayetler mızrak ucunda değil, aldatıcılar ayetlerden elbiseler dikip dolaşmakta ve aldatmaktalar. Duvarların içindeki evlere de çekilmedik. Hamidim kardeşim, kalp krizi nasıl vurmasın bizi, bu kalbi sökülmüş çağda. Buyruk en ağır yükün altına salmışken bizi. Sen dualarla, dostların omzunda, geldiğin yere döndün. Dönüşün mübarek olsun. Ben şimdi bu yanda, bildiğin yola devam edeceğim.

Çınar yeni yapraklar verse de düşen dostların yeri hep boş kalacak ve kalıyor. Rabbim seni rahmetine gark etsin. “

Senin de dönüşün mübarek olsun. Sana bu ölüm (şehadet) çok yakıştı Bahattin ağabey. Mekanın Cennettir senin. Evet, çınar yine yeni yapraklar verecek. Ama Bahattin Ağabey’in yeri hep boş kalacak koca hayat çınarında.Şehitliğine inanıyorum. Mizan kurulup da, senin şefaat saltanatın başlayınca, bu garibi de gözet olur mu?