Mine ALPAY

BAHATTİN AĞABEY, BİR YILDIZ GİBİ AFGANİSTAN’A KAYDI

Hiç kar, kış, buz, soğuk, yoksulluk sevilir mi? Bahattin ağabey sevdi. Üniversiteyi okuduğu karlı Erzurum’u da çok sevdi.

Bu yüzden “Kar Çiçekleri” romanını yazdı. “Kardaki Ayak İzleri”ni takip edip, Afganistan’a değin uzandı.

Hiç insan karların, buzların, soğuğun izini sürer mi? Büyük şehirlerden, plazalardan, çok paralar kazanmaktan hoşlanmadı.

Ruslar Afganistan’ı işgal ettiğinde, yetmişli yıllar bitmekte, seksenli yıllar başlamakta idi. Herkesin yoksulluktan, imkânsızlıktan, kar ve soğuktan kaçtığı yere koştu.

Kollarını açarak, kalbini elinde taşıyarak.

İzmir ekolünün ağabeyi Bahattin Yıldız’ın Afganistan cihadı, gençleri çok heyecanlandırdı. Yeni nesil, ondan gelen haberlerle kutlu bir düşünceyi kozalıyorlardı.

Bahattin ağabeyleri gazi olarak döndü.

Ruslara karşı sıcak savaşa katılıp, kolundan büyük bir yara almış, kanlar içindeki kolu düştüğünde acı değil, mutluluk duymuştu. Dönüşünde yazdığı “Savaşan Afganistan”ve”Cihat Günlüğü”gençler tarafından ilgi ile takip edildi.

12 Eylül’ün bunak fırtınası, 78 kuşağının İzmir ekolünü her yerden fazla hırpalamıştı.

Takipler, fişlemeler, gözaltılar, hapishaneler, akıl yitirmeler; diğer illere göre İzmir’de daha uzun sürdü. Ne ki Bahattin ağabeyleri her seferinde onlara, İslam üzere yaşamanın güzelliğini anımsattı. Cihada, şahadete sevdalı Yıldız, nasıl yaşadıysa öyle de öldü. Duruşu da ölümle nişanlı gibi vakurdu. Öyle hissediyordu ki, yeni nesil; cihadı, şehadeti, fedakârlığı unutmuş gibiydi.

Acelesi varmış gibi, cihadı unutan kuşaklara hatırlatma vazifesini kuşanarak, kalkıp o çok sevdiği karlar ülkesi Afganistan’a gitti. Sürdüğü mütevazı yaşamının simgesi, giysileri sırtında.

Son fotoğrafında, oturdukları kuru taşlar üzerinde şehadet arkadaşı Faruk Aktaş ile objektiflere veda eder gibi bakıyorlar.

Adeta, “bakın dönmemecesine gidiyoruz, siz lüks konutlarınızda debelenen Müslümanlar, biraz kendinize gelin” mesajı verircesine. Çare yok.

Kimse kuru taşları, karları, buzları, soğuğu sevmiyor. Kimse bu modern çağda, evlad ü ıyal bırakılır da şehadet; eyleme geçirilir mi inanmak istemiyor.

Şehitliğe sevdalanarak yirmili yaşlarda gittiği karlar ülkesine, bu kez yine genç sayılan bir yaşta ellili demlerinde varıyor.

Herkesin kaçtığı yoksullar diyarına bir yetimhane kurma düşü öylesine cezp etmiştir ki kendisini. Ardında kalan beş evladı, mücahide yürekli yiğit eşi Emine Yıldız’ın verdiği cesaret ile yetimlerin başına dam, önlerine aş bırakacaklardır.

Ne ki bindikleri uçak, Kunduz bölgesi, Salang geçidinde düşüyor. Aramalar soğuk hava, kar, tipi yüzünden güçlükle gerçekleşiyor. Emine Yıldız umutla bekliyor.

Eşinin dağcı olduğunu, yıllarca Afganistan’da savaştığını, bölgeyi çok iyi bildiğini, kurtulacağını umutla beklediğini anlatıyor.

İnsan sevdiğine ölümü kondurabilir mi?

Ne ki Bahattin ağabey, bir yıldız gibi kayıyor Afganistan semalarından.

O çok sevdiği, bizlere soğuk gözüken karlar ülkesinde, meleklerin sıcak şefkatlerinde uyuyor. Adeta kendisi için yazdığı “Kar Çiçekleri” gerçek oluyor.

Günlerce, cenazelerine ulaşılamıyor, karlar içinde açan bu çiçekleri; soğuk ve buzlu dağlar vermemeye direniyor.

“Güllere Veda”yı kaleme alırken kim bilir belki de kendi vedasını tahayyül etti.

Acele ile genç güllere, şehitliğin her çağda diri kalacağını anlattı.

Her birimize özenilecek bir ölümün konturlarını çizip, bıraktı.