Ömer LEKESİZ

ADI BAHATTİN OLAN O IŞIK...

Bahattin’in içinde bulunduğu uçağın kaza bilgisini takiben ilgili haberleri bütün detaylarıyla takip ettim...

Bir umut ışığı arıyordum onunla ilgili, akıbetine mahsus bir haber...

Uçağın düştüğü dağlarda onca süreden sonra bir yaşama imkânının olmayacağı yönündeki son haberin ulaşmasıyla, başta İbrahim Karagül olmak üzere müşterek dostlarımızın Bahattin’in ardından yazdıkları hüzünlü yazıları, sanki bir başkası için yazılmışlar gibi benimsememeye çalışarak okudum; benim elim gitmedi kaleme...

Vefat etmiş olabileceğine inanmıyordum çünkü, hâlâ da inanmıyorum ve şu satırları yazarken de aklımla kalemim uyum içinde değil.

İzahı mümkün olmayan bir hâldir bu...

Ahiret gününe iman etmiş biri olarak aynı imanı taşıyan bir dostun vefatına inanamamak...

Oysaki doğduğumuzda ölüme doğarız ve bu yüzden erken sayılmaz hiçbir ölüm... Fenâda yerleşik olduğumuz için fânî değil miyiz zaten?

Ama konu Bahattin olunca...

Dünyaya hiç tutunmadığı, kat etmek üzere geldiği dünya yolunun birazdan bitebileceğine inanarak yaşadığı halde, hep “elindeki fidanı dikecek” uygun bir yer arayan Bahattin konu olunca...

O bitimsiz enerji, o yoksullara dönük yüz, o mazlumlara uzanan nasırlı eller...

Öğrenciliğinde iman, cihad aşkına kuru ekmeği bölüştüğü insanlar, köprülerin altından akan nice sulardan sonra Tarabya villalarında oturup, Ankara’da beş yıldızlı otellerin maroken koltuklarında vatan kurtarmayı seçerlerken, Bahattin sırtında boya tenekeleriyle yürümeyi seçmişti rızkına, erzak çuvallarını omuzlayarak yönelmeyi seçmişti yoksul çadırlarına...

Bu yüzden, ölümüne değil de, “zamansız ölüm” üneydi belki de tepkim.

Künhüne vakıf olamadığımız “zaman”, gerçeklerimizi bir var ile yok, bir yok ile var arasında tebdil ederek nasıl da makulleştiriveriyordu kanaatlerimizi, hatıralarımızı...

12 Eylül darbesinden birkaç ay önce Mavera’nın “Daha iyi bir dergi nasıl çıkarabilir” konulu toplantısında tanımıştım Bahattin’i...

Toplantıda, tebessümden müstağni bir duruşla yanı başımda oturan toprak tenli bir genç adamdı o, Gazi Bahattin’di…

O günlerde “İpek Yolu” adlı belgeseli çeken bir abimizin, Mavera’da yayınlanan seyahat yazılarında sucuk kızartma keyfinden başka bir şey okuyamadığımı söyleme cesaretinde bulunduğumda, tüm dikkati üstümde toplanmıştı Bahattin’in...

İşte o dikkati hiç eksilmedi üstümden... Yaklaşık bir yıl önce TvNet’in yönetim kadrosundaki arkadaşlarla beni tanıştırırken, tatlı-sert bir şekilde onları da beni de azarlaması bu yüzdendi işte...

“Abi, sen bu gençlerin burada olduklarını nasıl bilmezsin; yahu gençler siz iki kat aşağınızda oturan abinizden nasıl habersiz olursunuz?...

Böyleydi kardeşlik ilişkileri Bahattin için... Birbirinden haberdar olmaktı, birbiri için var olmaktı, birlikte yürümekti...

O, gittiği son mekana “birileri için gitmiş”, “onlar hatırına orada kalmış”tı zaten...

Çünkü çok sevmişti oraları ve oradakileri Bahattin...

Herat seyahatimden izlenimlerimi ona aktarırken gözlerinin nasıl parladığına tanık oluşumdan biliyorum bunu...

Bir özlemin ışığıydı o ışık... “Yahu, şehit olup kalamadık oralarda” yakınışının bir yakarışa dönüşüp Rahman ve Rahim olana arz edilişiydi...

Bahattin, “geri gelmeyecekmiş” diyorlar ya...

Buna ikna olacaksa, işte o ışık yüzünden ikna olacak kalbim...

Adı Bahattin olan o ışık!