Sezgin KIZILKOCA

FİRAKINDA KEDER İÇİNDEYİZ

Çok şey anlatmak istiyorum. Sükutu yırtıp haykırmak istiyorum. Sızlayan burun kemiğimi serbest bırakıp hıçkırıklarla ağlamak istiyorum. Babamı kaybetmiş gibiyim; ağabeyimi, kardeşimi… Candan özge her ne ise canan; işte onu kaybetmiş gibiyim. Bir yandan geç tanımanın bahtsızlığını yaşayış, diğer yandan Hindikuş dağlarından Mevla’ya kanatlanış. Bir yandan vakur tebessümünün sıcaklığı, diğer yandan karda ayak izleri… Afgan dağları iyi bilir  Bahattin Yıldız’ın karda bıraktığı ayak izlerini. Her bir iz Hak yolda mücadelenin, davanın sınır tanımayacağının nişanesi olarak Afgan dağlarının yamaçlarında ağabeyimin şehadetine şahitlik etmek için bekleyişteydi.

Ve vuslat nihayet gerçekleşti…

Sade iz yetmez dedi yalçın dağlar… Kaç defa teğet geçmişti şehadet… Her biri mü’min bir sineye şehadeti taşıyan çelik parçaları kaç defa onu şehadete taşımaya muktedir gelememişti. Düşmanın namlusu bilmem kaç defa ıskalamıştı Bahattin ağabeyin hasretini. Ve sonunda Hindikuş dağları da adını yazdırdı “Vefalı”lar listesine. Yamaçlarında, sarp yokuşlarında yıllarca şehitliği arayan kardeşine gösterdi vefasını… Ağabeyimin izlerini yıllarca güzide bir emanet misali bağrında nasıl taşıdıysa, şimdi de şehid bedenini öyle taşıyor. Ve böylece iki sevgili buluşmuş oluyor. Vuslat vakti tamam olmuş, hayat ve ölüm anlamına ermiş oluyor.

Ve ardında kalanlar için hicran vakti gelmiş oldu. Her vuslat nihayetinde bir hicranı beraberinde taşır. Ve hicran listemize bir yiğit daha eklenmiş oldu böylece. Hem de ne yiğit… Kendine has, kendinden menkul ve sade O’nda güzel tavırları, hasletleri, sözleriyle Bahattin ağabey özge bir insandı. Sözleri kalbe tesir ederdi. Öyle özenli ve yaldızlı değildi cümleleri. Ancak yürekten kopardı, bazen gözyaşlarıyla ıslanırdı. Muhammed İkbal’in Çanakkale şehitlerini anlattığı cümleleri ne de güzel süzülmüştü ağabeyimin dilinden. Sözünü kimseden esirgemez, zira hiç kimseden çekinmezdi. Doğru bildiğini eğip bükmeden dosdoğru anlatırdı. Sözlerini hitap ettiği topluluğa göre seçmezdi. Dünya adına alabildiğine beklentisiz ve giyiminde, yaşantısındaki sadelik dünyevi emellere verdiği en güzel cevaptı. Kalın ses, ince tebessüm O’nda daha bir güzel, O’nda daha bir anlamlıydı.

Ve Bahattin ağabeyin ardında kalmak… Dava yükünü kaldırmaktan aciz omuzlarımızı dayayacak bir çınardan mahrum kalmak… Dava yolunda tökezlediğimizde, ideallerimizin ve önceliklerimizin  ibresi şaştığında kendisine bakıp kendimize çeki düzen vereceğimiz, dava yolunda gösterdiği istikrara bakarak yeniden durduğumuz noktayı gözden geçireceğimiz rehberden ayrı düşmek… Şöyle içi dolu dolu “Ağabey” diyebildiğimiz, gölgesi altında eriyebildiğimiz, sözlerine herhangi bir sorguya gerek duymaksızın itibar ettiğimiz öncülerimizden birinin ardında kalmak… Ve bu ağır yükü artık onsuz kaldırmak…

Sevgili ağabeyim…

Biricik Efendimiz Hz. Muhammed’in kalbi dağlı, gözü yaşlı oğulcuğu İbrahim’in cenazesinde söylediği sözle uğurluyoruz seni: Kalpler hüzünlenir, gözler yaşarır; ancak sadece Allah’ın razı olacağı sözleri söyleriz.”

Sevgili ağabeyim! Bil ki firakınla keder içindeyiz. Seni çok özleyeceğiz…