Lütfi AYHAN

BAHATTİN YILDIZ ARADIĞINI BULDU

Ne düşünüyorsak O’yuzdur aslında. Büyüklüğümüz hedeflerimiz kadardır…

Bu yazıyı burada (bir evin içinde) yazmak yazılan konuya ihanet gibi geliyor bana. Çok uzaklara değil, bana 5 km uzaklıktaki Loras Dağının tepesinde yazmalıydım bu satırları. O zaman konu ile mekan arasında muazzam bir ahenk kurulmuş olurdu. Çünkü yazının konusu arkadaşım Bahattin Yıldız tam bir eylem adamı idi. O, hiçbir şey yapmadığı zamanlarda bile cihada hazırlık maksadı ile koşardı; kırlara, ovalara ama illaki dağlara… Kayak yapardı, kulüp kurardı. O, sözü eylemsiz bırakmayan bir insandı.

Erzurum’da 2. Yurtta 68 numarada tanımıştım onu. Bu oda meşhur bir oda idi. Çünkü Bahattin Yıldız vardı burada. 80’li yılların öncesindeki o kargaşa günlerinde Solcu öğrenciler; emperyalizmden, burjuvadan, sömürüden, proletaryadan bahsederken, Ülkücü gençler; “Ortanın solu Moskova’nın yolu”, “Komünistler Moskova’ya” diye birilerine yol gösterirken, bizimkiler ümmetçi ve evrensel zulme karşı sloganlar atıyordu. Sağ sol birbirine karşı acımasızca kıyarken (12 Eylül’den önce sağ ve soldan 5 bin genç bu anlamsız çekişmenin kurbanı olmuştur) Bahattin Yıldız ve arkadaşları Eritre’den, Moro’dan, Siyonizmden… dem vururlardı.

İçe kapanmış, birbirini yiyen Sağ ve Sola karşı gözünü Cihana dikmiş bir gruptu MTTB’liler. Bahattin Yıldız ise sadece düşünen değil, düşündüğünü bizzat uygulamak modunda olan kelimenin tam anlamı ile bir Mücahit idi. Ömrü bu sıfatın içini gerçek anlamda doldurmakla geçti. Afganistan’a ağıtlar yakmak yerine bizzat oraya giderek savaştı. Hayatın meşgaleleri bizi oyalarken onunla 80’den sonra birkaç kez görüşme imkanım oldu. (Nevşehir’de Esat Hocamızın aile kampında görüştün en son) O’nun hep aynı ülkü peşinde koştuğunu, yorulmadığını, değişmediğini gördüm. Onun arkadaşlarının birçoğu maddi anlamda, makam anlamında önemli yerlere gelmişken o makamların en üstününe dikmişti gözünü. O, hep o makamı aradı, hep o makamın peşinden koştu, hep o makamı düşündü ve “Ne düşünüyorsan O’sun sen” sözü gereği İnşallah o makama erdi.

Bizi bir Ağustos akşamında Palandöken Dağlarının tepesine tırmandırıp karlı, buzlu, soğuk bir zirvede akşam namazı kıldıran Yıldız’ın gözü hep dağlarda idi. Aradığı o yüce makamı da yine bir dağda buldu. Akmayan suların kokuşmasına inat, sen hep aktın Fırat gibi, Nil gibi. Dünyaya, paraya, rahata köle olanların aksine sen hep hür yaşadın ve özgür öldün. Biz sana “Eritreli” derdik. Sen; Mazlumlar dedin, Afganistan dedin, özgürlük dedin, dağlar dedin. Sözün, özün oldu, özün de kaderin. Afganistan’da, yetimler için koştururken, bir dağda, 3000 metre yukarıdan veda ettin “gölgeler alemine”. Sana da bu yakışırdı doğrusu. Aradığını buldun.

 Mekanın Cennet olsun Mücahit kardeşim!