Cavit OKUR

SÖZÜNDE DURAN BİR YİĞİT DAHA RABB’İNE KAVUŞTU

Büyük rüyalarla geçmişse ömür
Hiç yanmam ölümün her çeşidine
Umut bir tohumsa kefen zarında
Gün olur fışkırır bir orman olur.
Sözün bittiği yerde yazmak zor olsa da yazma zorunluluğu var. Hele bu yazı otuz beş yıllık bir arkadaşlığın, bir kardeşliğin; bir dostluğun gönül haraplığı içerisinde yüreklerde bıraktığı bir ıstırap ve bir acıyla birlikte daha da zor.

Telefonla aramıştı. Hal hatır sorduktan sonra Almanya’dan geldiğini, birkaç yıl önce Almanya ve Avusturya’daki arkadaşları iki haftalık bir geziyle ziyaret ettiğimiz arkadaşların selamını getirdiğini söyledi. Ramazan ayına kadar da Almanya’ya dönmeyeceğini iletince de, en kısa zamanda görüşürüz duasıyla telefonlarımızı kapatmıştık. Birkaç gün sonra kendisini aradım. Yurtdışına gideceğini söyleyince geri döneceği hafta sonu İzmir’de buluşmak üzere sözleştik.

Ve…. Birkaç gün geçtikten sonra – hani derler ya- bir acı telefon çaldı. Eskimeyen dostlarımızdan Mustafa Keleşoğlu aradı: “Bahattin’in uçağı düşmüş.”dedi. Ne diyeceğimi bilemeyerek: “Kim dedi, ölmüş mü?” diyebildim. Mustafa: “Mehmet Abi söyledi, ölmüş.” dedi. Diyecek bir şey kalmamıştı. Söz bitmişti; “Hepimiz Allah’tan geldik, ona döneceğiz.” demekten başka.

MTTB’de 1975 yılında tanışmıştık. Ondan sonra da hiç ayrılamamıştı gönüllerimiz. 1980 ihtilal günlerinde Afgan-Rus savaşına katılmak üzere- ki bu savaşı ve gidiş sürecini Mavera’da yayınlanan günlüklerinde ayrıntılarıyla anlatmıştır.-Afganistan’a gitti. Oradan sürekli mektup ve fırsat buldukça da El Cihad adlı bir dergiyi Abdulhamid Muhaciri ismi ile gönderirdi. Ne yazık ki yasal bir ev aramada (!) : “Bu kimdir, bunları nereden gönderdiler.” diyerek el koydular, bu mektuplara ve dergilere.

O her zaman her yerde Müslümanlarla olmayı, onlarla düşüncelerini paylaşmayı inancının bir gereği olarak görmüş yorulmadan bütün Türkiyeyi hatta birçok ülkeyi dolaşmış bu dinin inşallah müjdelenmiş gariplerindendi. Bahattin Yıldız’ı öğrencilerime hiç anlatmadım. O kendini toplantılarda, her sene geldiği pikniklerde haliyle ve samimiyetiyle anlattı. Basında duyulunca Muğla ve Köyceğiz’de eğitim görmüş ve yetişmiş onunla aynı ideali paylaşan gençler beni aradı: “Hocam, bizim Bahattin Abi mi bu?” İnanıyorum ki Türkiye’nin birçok yerinde gençler hep aynı soruyu soruyorlardı.

O bir garipti. “Gariplik baştan çıkmamışlıktır.” derdi. En önemli şey buydu onun için. O böyle olsun diye evin, arabanın, evlad-ı iyalin hiç hesabını yapmamıştı. Ömrünü Allah’a adamış bir adamdı. O İsmet Özel’in dediği gibi, “Gençlik ideallerine hiç ihanet etmemişti.”

İyi bir yazardı ve yazdıklarını yaşayan biriydi o. Sırf edebiyat olsun diye yazmamıştı. Fikirlerini daha iyi anlatabilmek için edebiyatla güzelleştirmişti yazılarını 

Geniş yürekli, özgür bir insandı o.

Boşuna seyahat etmezdi. Tüm gezileri Allah adına bir şeyler yapmak, aramak, araştırmak içindi. Son yolculuğu da bu amaca yönelik değil miydi?

Ölümü bir sürprizdi. Ölüm zaten sürpriz değil miydi? Şair demiş ki “Bir ömür sür ki mevtin sana hande, başkalarına matem…” İnanıyoruz ki o ölümü ile Allah’ın vaat ettiği şehadete kavuştu. O güldü biz ağladık. İnanıyoruz ki o gül kokan yeni bir diriliş müjdesi olacaktır bazı gönüllerde. Mezarlarında açan çiçekler yepyeni bir diriliş muştusu olacak. Şairin dediği gibi:“Onlar gittiler, giderken bir muştu gibiydiler.” O bir vefa insanı idi. “Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı olduğunu söyler; bir bardak suyun da hesabını yaparız.” derdi.

O bir aşk adamı idi. O eskiyi diriltmek iddiasıyla ortaya çıkanlara bizim, her şeyimiz var ama altyapımız yok, yani gençliğimiz yok, cevabına karşılık

: “Birliği kuranların gönlündeki aşk o eski aşk mıydı? Cavit, aşkı eski aşk yarayı da eski yara sanıyordu.” diye cevaplamıştı.

O Güllerin Vedası’nı yazmıştı. Kendisi de Afgan dağlarında açıp Afgan dağlarında veda eden gülümüz oldun.

“Kadrini bilmeyenler almış eline
Onun için boynu bükük menekşe”
Herkes ondan bir şeyler öğrenmiştir. O düşüncesiyle eylemlerini birleştirmiş, neslinin gıpta ettiği bir insandır.

1980 öncesiydi. Boya fırça dönemi idi. O başta İzmir olmak üzere gençliğinde –gerçi hiç ihtiyarlamadı- gittiği yerlerde duvarlara “Tek Yol İslam” diye yazmıştı.

O batının vereceği özgürlüklere itibar etmeden hep kendi gönlündeki gurbetin özlemini duyduğu sıla türkülerini söyledi.

Son görüştüğümüzde: “Yeni bir kitabımı bitirdim. Biliyorsun, İzmir’i de yazmaya başladım. Hani birgün yazı yazarken polis gelince tanımadığımız bir evin balkonuna atlayıp saklanmıştık ya; işte oradan başladım. İnşeallah birlikte yazıp bitiririz.” Başladın; ama bitmedi dostum. “Sensiz İzmir’i yazmak, sensiz İzmir’de de yazmak zor be gardaş!”

Yüce Mevla’dan sonsuz rahmet dileklerimle, böyle bir insanı ağlamalar geri getirseydi, gözyaşlarıma hiç mani olmazdım.

O bütün dünyadaki Müslümanların garip, candan bir dostuydu.

“Sen sözünde duran bir yiğittin.” Bu sözü Kenan Sözen için kullanmıştın.

Ben de senin için kullanıyorum.

Bulunmaz dost, yiğit insan!

Rabb’imden binlerce rahmet sana.

Binlerce dua sana.

Şehit kanları içinde özgürlük gülleri açılacaktır birgün.

Çok üzgünüm.

Bak yarılıyor heybetli dağların göğsü bir hürriyet sevdalısını dinlendirmek için