Orhan DEMİRAL

ÖZLÜYORUZ ABİ!

‘Herkes gibi yıllar önce taze, toy bir delikanlı iken tanımıştım Bahattin abiyi. Hani insan alışkındır ya Yazar, Çizer, Akademisyen, İşadamı vb kişilere ‘Sayın’ diye başlayan, adı ve soyadı ile devam eden hitap tarzlarına. Bahattin Abi tüm bu alışkanlıkları ve önyargıları yıkan bir abimizdi. Her tanıştığı kişi, hatta iş yaptığı muhatapları bile abi derdi ona.

Nasıl yaptığını anlamadığım bir tarzla daha ilk görüşmenizden itibaren abi olarak görmeye başlardınız onu. Olanca doğallığı ve sıcaklığıyla her tanıştığı kişinin hayatında hemencecik özel bir yer edinirdi. Çözümüne imkanı olsun olmasın herkesin derdini dinler, elinden gelen bir şey olursa yapar olmazsa onunla beraber dertlenirdi. Okulu bitene iş bulmaya, bekar olana eş bulmaya çalışırdı.

Onun için mekan ve sınır yoktu adeta bu dünyada. Vakit ve imkan bulduğu her zaman başka bir yerde bulurdunuz onu. Bir arardı Bosna’da. Bir arardı Afganistan’da. Bir bakmışsınız bambaşka bir diyarda ama her zaman bir Müslümanın yanında. Nereye giderse gitsin orada mutlaka ziyaret edecek birini bulurdu O. Zaten onu herkesin abisi yapan özellikte sanırım buydu.

Bir gece vakti yemeğini yemiştik evinde. İzin istediğimizde “Sabahın şerri gecenin hayrından evladır” diyerek evinin çatı katında bizim gibi davetsiz gelen misafirleri için hazırladığı odasında yatakları açıvermişti hemen. Yıllarca kitapların arasında Özgün’ün üst katında geceleri çayımızı demleyip bizlerle saatlerini paylaşan, evliliğimizde yanımızda olan, evimize yatıya misafir kalacak kadar bizleri kendisine yakın kabul eden abimizi özlüyoruz.

Yaz kamplarında ormanın derinliklerinde mantar toplayan, bizlerle oynayıp, gülen, bizlerle dertlenip ağlayan abimizi özlüyoruz.

Her günü ve gecesini İslam davasının daha da genişlemesi için düşünerek geçiren, hangi ilde, hangi ülkede kim bu derdin, bu davanın bir ucundan tutar diye düşünen abimizi özlüyoruz.

Yıllar önce Sovyet kızıl ordusunun işgal ettiği Afgan dağlarında korkusuzca çarpışan, yaralanıp gazi olan, ameliyathane çıkışında narkozun etkisi devam ederken, “Kaçırmayın, vurun, bırakmayın” nidalarını haykıran abimizi özlüyoruz.

Herkesin kendisine hayran olduğu komutan Ahmet Şah Mesud’un, kendisine hayran olduğu ve “Türkiye’li Müslümanlar Bahattin Yıldız gibi bir adamları olduğu için ne kadar övünseler azdır” diye arkasından iltifat ettiği abimizi özlüyoruz.

Yılar önce gazilik şerefini aldığı dağlarda, yıllar sonra izini ararken, sesini özlüyoruz. Orada izini arayan her bir adamın yerinde kendimizi hissediyoruz. Kitabında yazdığın gibi “Karda Ayak İzleri”ini arıyoruz. “Kar Çiçeği”ni arıyoruz abi. “Bahattin Abiiii” diye sesleniyoruz avazımız çıktığı kadar. Duy sesimizi, elini salla, yanına gelelim diyoruz. Bembeyaz örtülü Hindikuş dağlarında gözlerimizi kısıyoruz tıpkı senin kıstığın gibi. Orada olamasak da, uzaklarda yüreğimizin taa en derinlerinde seni arıyoruz abi. Bize anlattığın değerleri, bıraktığın mirası tekrar gözümüzün önüne koyuyoruz. “Hadi ne duruyorsunuz yapılacak çok iş var” deyişini duyuyoruz abi. Vefakarlığını, cefakarlığını, kanaatkarlığını, diğergamlığını özlüyoruz abi. Dile kolay 40 yıllık dostluklarını anlamaya çalışıyoruz, basit mevzulardan gönül kırmayışını hatırlıyoruz. Senin gönlünü burkan olayları ve onları görmemezlikten gelen enerjini ve bu enerjini kaynağını anlamaya çalışıyoruz.

Damarlarımızdan çekilen kanı, boşalan sinirlerimizi, tutamadığımız gözyaşlarını cennet ve Allah (c.c)’ın Rızasını düşünerek kontrol etmeye çalışıyoruz. Ama başaramıyoruz abi.
 

Seni arıyoruz, Seni çok özlüyoruz abi.’