Bilal KARA

BAHATTİN AMCAMA MEKTUP

Hani kelimelerin boğazda düğümlendiği anlar vardır… Acı bir haber alırsınız ve gülümsemeniz kaybolur, kalbiniz adeta duracak gibi olur. Bende böyle bir an yaşadım. Aslında tüm bunları yazarken kalemim kâğıda gitmiyor, bir tutukluk var, takılıyor bir yerlerde. Ama olsun yinede anlatacağım, anlatmalıyım Bahattin Amcamı…

Bahattin Amcam sakin görünümlü, sert bakışlı, kalın kaşlı, yer yer sakalına ak düşmüş olsa da gür sakallı, gözleri Afganistan diyen, gönlü ise şahadeti özleyen bir mücahitti. 80’li yıllarda topraklardan çıkıp Afganlı kardeşlerinin yanına koşmuştu. O topraklar da onu bağrına basmıştı. Birbirlerini çok sevdiler, birbirlerine çok yakışılar. Öyle ki benim için değil, birçok insan için Bahattin Amca demek Afganistan demekti. O, bu yola sırf Allah’ın rızasını kazanmak için, Allah’ın ismini yüceltmek için çıkmıştı.

O sıralar belki şahadetine kavuşamamıştı, ama tanktan çıkan bir mermi ile omzundan yaralanmıştı. Gazi olmuştu. Ne kadarda şanslıydı. Yarın ahirette rabbine göstereceği bir nişanesi olmuştu. O gün diyecekti ki ‘’Ey Rabbim; ben senin rızan için omzumdan yara aldım, beni rızıklandır.’’ Ve Rabbim inşallah O’nu Adn cennetlerinde konuk eder.

Uçağın düştüğü haberini aldıktan sonra aklıma İzmir Balçova’da yaptığımız dağ yürüyüşleri geldi. Bizi heyecanlandırmak için Erzurum’da o zemheri soğukta yaptığı yürüyüş ve koşullardan bahsederdi.

Her gencin ‘’şöyle biri olsam’’ dediği biri vardır ya, benim içinde Bahattin Amcam öyleydi. Küçük yaşlarda bizi annemizin, babamızın uzağına dağlara, kamplara götürürdü. O zaman bunların anlamını tam anlayamazdım. Dağ ne demek, kamp ne demek? Dağ demek, kamp demek, dostluk demekti, paylaşmak demekti, vefa demekti ve Bahattin Amca demekti. Şimdi düşünüyorum da keşke burada olsa, bizi tekrar götürse dağlara, kamplara…

O büyük komutan Ahmet Şah Mesut demiş ya; ‘’ Türkiyeli Müslümanlar Bahattin Yıldız gibi adamları oldukları için ne kadar övünseler azdır.’’ Biz seninle fazlasıyla övünüyoruz Bahattin Amcam.

Ama işte buraya kadarmış Bahattin Amcam… Seninde kitabında dediğin gibi; ‘’Ayrılık saati gelmişti, tek tek sarıldım Paçator’a, Sirbeççe’ye. Yunus ağlamaya başladı. Bir anda ayrılmaktan vazgeçmeyi düşündüm.’’

Yine ayrılık saati geldi be Bahattin Amcam. Banada sarıl, bende ağlıyorum, bir kere daha düşün gitmemeyi ne olursun…

Ama bizim dileklerimiz boşuna. Karşıya baktığımda o kapıdan senin çıkıp geleceğin geçiyor aklımdan. Ama Rabbim seni bizlerin yanından, kendi huzuruna aldı.

Sana ve Faruk Abime sesleniyorum; ‘’Allah’ın izni ile yolunuzu sürdüreceğiz, sizi hiç unutmayacağız. Rabbim sizi şehitler kervanına katsın, Firdevslerde Peygamberlerle buluştursun.