Hikmet GÖK

SEVDASINA KAVUŞAN ADAM

Daha Hamid abinin yokluğuna alışamamışken kor bir ateş daha düştü gönüllere.
Bahattin abi.
Ali Gümüş’ün çıkardığı “İmza” dergisinde 20 yıl kadar önce tanışmıştık. O
günden bugüne İstanbul’a geldiğini her haber aldığımda, arar, görüşürdük.
Sık sık gelirdi, bir vesileyle.
Bir ayağı İzmir’deyse bir ayağı İstanbul’a uğrayıp İslam coğrafyasının herhangi bir yerindeydi sürekli.
Herkese, her yere vakti yeten adamdı.
Üniversite yıllarında başladığı mücadeleyi son nefesini verdiği dağlarda sürdürdü.
Davası hiç bitmedi, kendisi hiç yorulmadı.
“Bahattin abi nereye?” diye sorduğumda, ya herhangi bir şehir ya da İstanbul’un bir semtin isminin yanına “…den gençler gelmiş/gelecek, onlarla buluşacağız” dışında faklı bir cümle kurduğuna çok az rastlamışımdır. Ya gençlerin yanından geliyordu ya da gençlerin yanına gidiyordu.
Derdi vardı.
Davası hep diriydi.
Yazarlığa Milli Gazete’nin çocuk sayfasında başlamıştı.
Direniş ruhuyla gençleşti ve hep öyle kaldı.
Bir insan hep genç kalabilir mi?
Yeryüzünde bu yönüyle tanıdığım nadir kişilerden biriydi.
Yanında hep gençler vardı, onlardan biriydi.
Gençlerin saygı duyduğu, gönül bağı içinde olduğu çok şahsiyet vardır.
Ama Bahattin abininki farklıydı.
O, gençlerle arkadaştı.
Gençlerin arkadaşıydı.
Kar Çiçeği kitabını okuyun. Üniversite yıllarında Erzurum’daki öğrencihareketlerini anlattığı kitaptaki karakter hiç değişmedi.
70’li, 80’li yılların genç öncülerinin sembol isimlerindendi.
Bugünkü Türkiye’nin siyasi ve toplumsal tablosunun oluşmasının temellerinin atıldığı yıllar…
İdeolojik çatışmaların dorukta olduğu, üniversitelerin mücadele arenası olduğu yıllar...
Her bir şehirde bir avuç gencin bilinç sürecine girdiği, kendisini eğittiği, arındırdığı, inancının mücadelesini pratikte vermeye başladığı yıllar…
Bahattin Yıldız da onlardan biridir, Sivas’tan gelip Erzurum’da üniversitedeki gençlik hareketine katılır.
O gün başladığı yürüyüşe, okumaya, okutmaya, bilinçlenmeye, bilinç aşılamaya son nefesine kadar devam eden, mütevazı, riyasız, candan, beklentisiz ve hep diğerleri için yaşayan erdem abidesi.
Akranları, arkadaşları, yaşıtları servet, mevki, makam sahibi oldu.
O hep geride durdu.
Tanış olduklarından hiçbiriyle bağını koparmadı.
Kınamadı.
İyi niyetle baktı hepsine.
Kendisi bir şey talep etmedi, önüne çıkan fırsatları kullanmayı düşünmedi, teklifleri geri çevirdi.
“Akıncılar ya da Milli Türk Talebe Birliği üniversitelisi” olarak kalmayı tercih etti.
İstanbul’a geldiğinde çoğu kez talebe evlerinde kalırdı.
Garip yaşadı, garip gitti.
Geçen, Yusuf Ziya Cömert’le O’nun hakkında konuşurken “Yaptıklarından
çok, yapmadıkları önemli ve saygın olan biriydi” deyince.
İlk anda şaşırdım.
Yani?
Yanisini söylemesine gerek yoktu.
Hızla zihnimden geçen film şeridinden anlamıştım.
Teptiği imkânları, şöhreti, servet imkânları…
Akçeli işleri için kullanabileceği tanışıklıkları, ilişkileri…
İktidar, mevki, mal, mülk…
Çoğu kişi kapılıp gitti.
O hala üniversiteli, başında sevda yelleri esen zıpkın gibi delikanlı kalmayı
başardı.
“İmtihan”ı kaybetmedi.Vicdanın aynası, ideallerin mihenk taşı idi.
İnsanın onun gözlerine bakıp da manevi bir atmosfere kapılmaması
imkânsızdı.
Yeryüzünün tüm mazlumlarının ıstırabını avucuna alıp kelimelerinde onların kurtuluşunun sarsılmaz mücadelesini yüzüne yansıtırdı.
Onun için başarı, istikamet sahibi olmaktı.
Gerisi önemli değildi.
Tevekülle, sabırla, kararlılıkla yürümek…
Yürümek, yürümek…
Dağlar aşılmaz değildir yürüyünce.
Durunca çürür, beden ve ruh ve ümmet.
Bir kez tanışıp da O’nu unutan birilerinin olabileceğini sanmıyorum.
Afganistan direnişine katıldı.
Vurulmuştu, gaziydi yani.
O günleri rahmetli Cahit Zarifoğlu ile yazışmalarında anlatmış ve kitap
haline getirmişti: Cihad Günlüğü.
Afganistan direnişini yazdığı yazılarda kullandığı müstear isimler nasıl da
anlamlı geliyor, şimdi.
Abdulhamid Muhaciri.
Ferhat Dağcı.
Muhacirdi hep, kelimenin gerçek anlamıyla.
Sürekli hicret.
Durmak bilmeyen yürüyüş hali.
Onu “yürüyen adam” olarak hatırlayacağım.
Hakikat yürüyüşçüsü.
Ferhat.
Dağcı.
Afrika’nın çöllerindeydi Ferhat.
Açe’de, Bosna’da, Kosova’da.
Ama dağlar galiba bambaşka bir yere sahipti O’nun yüreğinde.
Savaştığı Afganistan dağlarında ruhunu almış gibiydi, yine orada olmak
kaderine yazılmış demek ki.
Gençliğinde kayak yapmıştı.
Bir kitabının adı da “Kar Çiçekleri”.
“Karda Ayak İzleri” başka bir kitabı.
Ve karlı dağların üzerine düştü, Muhacir Ferhat Dağcı!Kar çiçekleri gibi.
Varlığı dağları andırırdı.
Dimdik, dingin, sarsılmaz, sakin, sade…
Yanında güven ve umudu hissettiğiniz.
Ben bir de O’nu “yürüyen adam” olarak hatırlayacağım hep.
Yürüyen, durmamacasına yürüyen.
Sadece karda ayak izleri bırakan adam.
Belki de dağların tepesine düşmek, durmak istemediği için kaderi oldu.
O dağlarda özgürlüğe açacak “kar çiçekleri” olmak için.
Acı haberi Yemen’de aldım.
San’a’da Türk kökenli Prof. Nejat Abla’nın evinde ikram ettiği Türk kahvelerini yudumluyorduk, bir grup gazeteci arkadaşla.
Yanımda oturan Zaman gazetesinden Celil Sağır, “Abi, duydun mu,
Afganistan’da uçak düşmüş. İki de Türk varmış, İHH’dan” dedi.
“İsimleri ne?” diye sordum.
“Henüz belli değil, sonra bakarız” deyince söylemek istemediğini anladım.
Üsteledim.
“Faruk Aktaş ve Bahattin Yıldız” dedi.
“Ne? Bahattin abi mi?” Boğazım düğümlendi, nefes alamaz hale geldim.
Boşluğa düşmüştüm.
O boşluk hiç dolmayacak.
İşgale karşı direnişinde “gazi”, yetimlere aş taşıma yolunda karlı dağlarında Afganistan’ın “şehitlik” mertebesine ulaştı.