Salih TUNA

Annemden sonra hiç bu kadar ölmedim!

Bir yerlerden çıkar gelirdi: İzmir''den, Sivas''tan, Erzurum''dan, Asya''dan, Afrika''dan…

O gelince birbirimize sevinçle haber verir, “Bahaddin abi İstanbul''da…” derdik.

Muhabbet etmek için her gelişini adeta “ganimet” bilirdik.

O gelince…

İstanbul''a Asya, Afrika, Ortadoğu gelirdi. Filistin, Irak, İran, Pakistan, hele ki Afganistan gelirdi.

Tek başına koca bir millet, bir kutlu ümmet gibiydi…

* * *

Seksenli yılların başında Akif Emre ile birlikte kaldığımız öğrenci evine ziyarete geldiğinde tanışmıştık.

Abdülhamit Muhaciri müstearıyla, Afganistan direnişinin “günlüğünü” tutan o mübarek insan demek buydu.

Müthişti.

Cahit abinin (Zarifoğlu) teşvikiyle “Mavera” dergisinde, bizzat savaştığı, omzundan vurulup gazi olduğu Afganistan direnişini anlatıyordu.

* * *

Öyle yiğit, öyle celadetli, öyle heyecanlıydı ki, bütün dünya üzerine kalksa, bildiği yoldan milim sapmazdı.

* * *

Hamit Can''ımızın vefatının ardından “Dünya Bülteni”nde şöyle yazmıştı: “Hamit''im Can''ım kardeşim. Babalarımızın yüreğini başka yetimlikler yakmıştı. Bizi başka acılar boğdu (…) Cezayir''de, Senegal''de, Türkiye''de, İran''da, Afganistan''da vs; artık ayetler mızrak ucunda değil, aldatıcılar ayetlerden elbiseler dikip dolaşmakta ve aldatmaktalar. Duvarların içindeki evlere de çekilmedik. Hamidim kardeşim, kalp krizi nasıl vurmasın bizi, bu kalbi sökülmüş çağda. Buyruk en ağır yükün altına salmışken bizi. Sen dualarla, dostların omuzunda geldiğin yere döndün. Dönüşün mübarek olsun. Ben şimdi bu yanda, bildiğin yola devam edeceğim…”

* * *

Hepimiz şahidiz ki, milim sapmadan devam etti bu yolda…

İHH adına bir yetimhane projesi için çıktığı yolda, bir ömür “cihad” ettiği dağlarda “Yaşadığınız gibi ölürsünüz” kutlu sözüne mazhar oldu.

* * *

Annemden sonra hiç bu kadar sarsılmadım!

Hiç bu kadar ağlamadım!

Hiç bu kadar ölmedim annemden sonra!

* * *

Taceddin Ekmen kardeşim aradı; taziyeye çağırırcasına, “Arkadaşlarla birlikte İHH''dayız, gelir misin…” dedi.

O kadar üzgündüm ki, dışarı çıkacak takatim kalmadı diyebildim zorlukla. Devam edemedim; hıçkırıklara boğuldum.

* * *

Şimdi kim onun kadar ciğerden konuşacak bizimle!

Şimdi kim onun kadar sarıp sarmalayacak bizi!

Ah be abi, keşke şöyle bir daha kucaklayabilseydim seni…

* * *

Hatıralar canlanıyor beynimde, belli belirsiz fragmanlar gibi.

* * *

Sadreddin Yüksel hocamızın cenazesi için İzmir''den gelmişti. Defnin ardından Edirnekapı''dan Saraçhane''ye kadar kol kola yürümüştük.

Anlatıyordu…

Gençler diyordu mesela!

“Gençlik” diyordu…

Ali Gümüş''ün “İmza” dergisi döneminde, yani 80''lı yılların sonunda, dilinden düşürmediği “İzmir''deki gençler”den kimileriyle tanıştırmıştı bizi: Bizim gazetenin yazarlarından İbrahim Karagül''ü, Fikri Cumhur''u, İsmail''i, Selçuk''u, İsmet Özel''in bütün şiirlerini ezbere okuyan Fatih''i…

Hep onun sayesinde tanıdım.

* * *

Bir gün yine “gençlerden” bahsederken, “Senin gençler dediğin nerden baksan kırkını geçti be abi…” diyerek takılmak istedim, vazgeçtim.

Çünkü biliyordum:

Bahaddin Yıldız''ımızın “genç”ten kastettiği, inandığı yolda diri durmak, dik durmaktı.

* * *

İstanbul''a geldiğinde genellikle İlyas Dönmez''in Dünya Yayınları''nda buluşur, hasbıhal ederdik.

Bir defasında on dakikalık yoldan saatler geçtiği halde gelmemişti.

Her aradığımızda “geliyorum, yoldayım” diyordu.

İlyas, yolda izde mutlaka rastladığı bir dost, bir arkadaş görmüş derdiyle dertlenmiştir düşüncesiyle, “Gelir…” dedi, gülümseyerek.

* * *

Kara haberi alınca, İlyas''ı aradım.

İstedim ki, yine “gelir” desin!..

* * *

Bahaddin Yıldız''ımız dünya malına, mülküne makamına, şöhretine, şanına zerre miskali meyletmeyen Ebû Zerr gibiydi.

Ve, sevgili peygamberimiz “Bu kılıcın hakkını kim verir” dediğinde, Uhud savaşında ölümlere yürüyen Ebû Dücâne gibi korkusuz.

* * *

Annemden sonra hiç bu kadar sarsılmadım!

Hiç bu kadar ağlamadım!

Hiç bu kadar ölmedim annemden sonra!

19.05.2010 - https://www.yenisafak.com/yazarlar/salihtuna/annemden-sonra-hic-bu-kadar-olmedim-22367