Orada bir yer var dağlar başında - KEŞMİR -3-

Yeni gün için programimizi yapmistik: Önce Deniz Fenerinin çadir kentine ugrayip oradaki yetkililerle tanisacaktik. Soför Vahid´in araciyla yola çiktik. Deniz Fenerinde durduk. Yukari çiktik. Sevket Islamik Üniversite mezunu Arapça, Ingilizce, Urduca biliyor. Diplomasi YÖK tarafindan kabul edilmeyen yurtdisi mezunlarindan. Çalistigi firma onu fuar için Çin´e göndermis o da dönüste Islamabad’a ugramis IHH daki arkadaslari Deniz Fenerinin dil bilen elemana ihtiyaci oldugunu söyleyince, çalistigi firmadan izin alarak gönüllü olarak Muzafferabaddaki çadirkent kurulusunda görev almis. Sevket Erzurumlu fakat, Izmir Kemalpasa´da oturuyordu. Deniz Fenerinin asil elemani Mehmet, Izmir Subesindendi. Muzafferabad´da iki Izmirli bulmak beni ayrica onurlandirmisti. Kampi gezdik. Hizla devam eden banyo tuvalet insaatlarini bitirip, su tanklarini da faaliyete geçirince gidecegim diyordu Sevket.

Dr. Bilal vizitedeymis. Açik ofisdeki sandalyelere oturduk. Isi biten doktor geldi. “Doktor bey Ömer Kardesimiz Almanya ve Avusturya’daki Türk biraderlerin gönderdigi yardimlardan hastanemizde takdim etmek istiyor.” Dr. Bilal gidip bir makbuz getirdi. Uzatilan parayi makbuza isleyip üst yaziyi bize uzatti. Ömer: “Çadir kentinizdeki çok magdur olanlara da yardim yapalim mi ?” Dr.: “Hayir bunu prensip olarak dogru bulmuyoruz; çünkü onlarin bütün ihtiyaçlari tarafimizdan karsilaniyor, ayni sekilde hastanede yatanlar içinde eger para dagitildigi duyulursa baska sorunlar çikar. Buradaki insanlarin alacak yeri ve aldigi yiyecek, içecek, giyecek gibi hizmetleri var. Hala ulasilmayan ve magdur olan bölgeler ve köyler var.”

Üçüncü nokta olarak Cemaati Islâmi Kesmir’in bürosuna gidiyoruz. Yardim bekleyen kalabaligin arasindan siyrilip içeri girdik. Yetkili Faruk beyin yanina vardigimizda Denizli Müsiad’in üç üyesi de oradaydi. Sarildik, musafahalastik. Bir miktar emanette orada takdim ettikten sonra ayrildik. Günlük ekmek istihkakimizi ve ihtiyaçlarimizi alip çadir kente döndük. Aksam üzeriydi. Islamabad’dan minibüs geldi. Boylu poslu, saçli sakalli on bes genç indi. Inmek ve kelime gürültüleriyle neseleriyle top gibi ortaya düstüler. “Haydi Kesmir yolculari son durak.” “Tuncay hadi en sona kaldin yine.” Iri kiyim bir genç kucaginda koca bir bavulla zar zor asagi iniyordu. “Babalar hazine sandigi benim kucagimda, sahip çikmasam o buraya zor gelirdi.” Onlari uzaktan izliyorum. Minibüsün üzerindeki valizlerini de indirdiler. Bunlar depremin ilk günlerinde gelip Ceulum tarafindaki köylerde tarama yapan Istanbul’lu gönüllü gençlerdi. Eczane çadirini bosalttik. Depodan kirmali somyalardan ve sünger döseklerden çikardik. Yatakhanelerini hazirladik gençlerden biri “Vay Bahattin abi sende mi buradasin?” Kimdi bu genç bu kadar içten davraninca “Kimsin?” demeyi uygun bulmadim. “Evet, üç gündür buradayim.” Birisi “Hani aksam yemegi yok mu?” Onlara “Arkadaslar ev sahibi yok, açsaniz hemen çay koyalim, ekmegimiz var, bu aksam idare edelim.” Tuncay: “ Konserve var, bir de hazir pilav yapalim, çabuk çorba da var.” Hazir pilavla, çabuk çorbayi, gençlerden ögrenecektim. Sofrayi hazirladik. Dr. Adnan da geldi. Yenilerle tanistik. “Arkadaslar bastan ikinci çadir Dr. Kilar´in çadiri herkesin bilgisi olsun.” O sirada Nalan Hanim ve Hubeybin baskani Av. Nedim de çikageldi. Yemekten sonra toplanti için resepsiyon çadirina geçildi. Kamp amiri Mecir Seyb’in etrafina büyükçe bir halka halinde oturuldu.

Gönüllü gençler yarin Neulum tarafinda henüz yollari kapali köylere gideceklerdi. Köylerdeki yikimlarin, ölenlerin, ihtiyaçlilarin ve yetimlerin tespiti yapilacak yardim noktasina gelip ihtiyaçlerini alacaklardi. Gençler üç grup halinde 45 kadar köyü dolasacaklardi. Her grubun basinda o bölgelerden ikiser Kesmirli olacakti. Gece daglar soguk oldugu ve heryer yikilmis oldugundan herkesin uyku tulumu ve mati olacakti. “Mecir Seyb bölge haritasi üzerinde üçe ayilan grup baskanlarina güzergâhlarini gösterdi. Köy isimlerini yazili olarak verdi. “Arkadaslar dagcilikta bir kural vardir acele etmeyin, dag sizi yormasin siz dagi yorun.” Nalan Hanim: “ Arkadaslar yetimleri ihmal etmeyin, muhtarlara söyleyin yetim toplama yetkisi resmen bize ait ve onlar getirsinler haftada üç gün buradan Islâmabad’a araç kalkacak. Dileyen yetimhaneye kadar yetimleriyle gelebilir.”

Yeni günü sabahina bayram sabahina uyanir gibi kalktim. IHH gönüllüleri kimsenin yapmadigi bir sey için yola çikiyordu. Üç gece daglarda kalarak, bu dünyanin en zor bölgesini tarayip henüz hiç ulasilmayan köylere ulasacaklardi.

Iki Toyota minibüs ve çift kabin iki kamyonetle yola çiktik. Çadirkentten bir kilometre sonra askerlerin bariyerlerini geçtik. Nehrin gelis tarafina Himalayalara dogru uzanan vadiye girmistik. Yogun bir yaya trafigi vardi. Sabahin bu erken saatinde karsi yönden gelen jip agirlikli araç sayisi da çoktu. Yol tek araç geçisine müsait oldugu için karsidan geleni gören digerlerine yol vermek için bekliyordu, yolda yer yer kaymalar devam ettigi için askerler o noktalarda nöbet tutuyor ve en ufak bir tozumada yolu geçise kapatiyorlardi. Kenarda hazir bekleyen is makinasi yola kayanlari temizliyordu. Askeri noktaya kadar sagli sollu çadir mahalleleri yardim dagitim depolari kurulmustu. Karsi tarafa geçmek için çelikten yapilma yaya köprüsünün bir tarafi kopmus, yikilan köprünün üzerinden yinede insanlar geçmeye çalisiyordu. Karsi yamaçtaki bütün evler yikilmis bir kismi da nehre dogru kaymis ve Celobandi´den üç km sonra on yil önce ziyaret etmis oldugum Hindistan tarafindan gelen muhacirlerin yasadigi çadir kentin dagdan kopup gelen kayalarla yerle bir oldugunu ölüler için yol kenarina taze mezarlik yapildigini geri kalanlarin daha bir yoksulluk içinde oldugunu gördüm. Bütün buralari daha sonra ugramak için kayda aliyorum. Nehir bazen yüz metre yüksekten bir uçurum kenarindan izleyerek on kilometre süren riskli bir yolda. Sonra Asagi Gori köyüne ulastik. Burada beton bir köprü nehrin sagina geçiyordu. Yollar kapali oldugu için araç geçisine kapatilmisti. Biz nehrin soluna dogru bir kilometre daha gidip durduk. Is makinalari çalisiyordu fakat araç geçisi bu kadardi. Bir otobüsün camindan içeri giren kaya blogu yarisi disarida kalmis, özel hazirlanmis sembol gibi duruyordu. Gençler sirt çantalarini, uyku tulumlarini, matlarini sirtladilar. Birden 60 derecelik bir yokus yukari ard arda dizilip yürümeye basladik. 45 dakika sonra Gori köyüne çikmistik. Burasi, hastanesi, karakolu, lisesi, ilkögretimi bulunan, binin üzerinde nüfusu olan merkez bir köymüs, köyün tamami, okul, hastane, karakol ve iki camii de yikilmis. Lisede on iki genç ölmüs. Gönüllü gençleri rehberleri öncülügünde buradan araziye biraktik. Onlarin gece soguguna dayanmalari, zorluklarin kolay olmasi için topluca dua ettik. Her grubun elinde Türk bayragi vardi. Bir de gidilen köylere asmak için IHH ve Hubeyb’in flamalarini almislardi. Gençlerle gidememek bana zor gelmisti. Ömer’in zamani az oldugu için onu yalniz birakmak dogru olmazdi. O sirada biraz açigimizdan ilkokullu çocuklar kafalarinin üzerinde sandalye ve uzun tahtalar tasiyarak üçüncü defadir geçiyorlardi. Ömer’e “Sunlari izleyelim.” dedim. Genis bir pirinç tarlasinin ortasina ayaklar koyarak oturak haline dönüstürülen tahtalarda yüzlerce ögrenci vardi. Açik hava okuluydu burasi. Ögretmeni sordum. Okuldaymis. Çocuklarla beraber okula gittik. Köyün yikintilari içinde inerek, çikarak. Bastigimiz yerlere dikkat ederek yürüyorduk. Köyün ortasindaki köprü yikildigi için dereye uzun bir merdiven dayanmis oradan inip diger tarafa tutunarak çiktik. Okulun bir bölümü tamamen yikilmis. Daha az hasarli bölümdeki sira ve tahtalari açik hava okuluna tasiyorlardi. Iki genç ögretmen, birinin sag eli sakatti sadece tek parmagi vardi. Bundan sonra egitimi açik alanda sürdüreceklermis. “Üstünü kapamayi düsünmüyor musunuz?” Kizlar sinifini düsünüyoruz. Fakat su anda imkanimiz yok.” “ Bu köyden misiniz?” “Evet” “Biz IHH daniz. Celobandi’de çadir kentimiz var. Su anda da gönüllü ekiplerimiz daglara çikiyor.” Eli sakat olan genç “Çadir kenti biliyorum.” “Peki kaynak bulursaniz okulu hemen yaparmisiniz.” “Neden olmasin.” “Biz buraya tekrar gelecegiz, fakat siz Muzafferabad’a gelebilir misiniz.” “Geliriz.” Ögretmenler ertesi gün kampa geldiler. Mecir Seyb’e “Biz Gori’deki Sahra okulunun yapimi için yardim yapmak istiyoruz, fakat önce sen konus.” dedik. Mecir onlarla konustu. “ Tamam yardimda bulunabilirsiniz. Iki ögretmen’e Gori köyü geçici okuluna yapilan yardmin miktarini içeren kagit yazdirip imzalatarak belgelendirdik ve gerekli miktari takdim ettik. Genç ögretmenlerin gözleri isil isil olmustu. Ben ayrica kendileri için harçlik ta verdim. Aksamüzeri kereste ve naylon tente yükledikleri iki ciple geçerken yine ugradilar. Bunlari görünce ayrica çok sevindim.

Kampa dönmüstük. Gençler gidince bizim bölüm issizlasti.

Gençleri biraktigimizin ikinci günün sabahiydi. IHH nin as elemanlarindan Osman ATALAY Açe’den bagirsa sesi Kesmir’de duyulurdu. Osman Kesmir’e gelir de vadiler onun gülmesiyle, konusmasiyla yanki vermez miydi. Arabadan inmiyor, ziplayip ayak üstü düsüyordu Osman. “Vay agabeyim de buradaymis. Kesmirli olmus abim.” “Senin nesen yeter Osman.” Akid gazetesinden Adem bey, Tes-Is in Istanbul yönetiminden Hasan ve Hüseyin beyler ve IHH yönetiminden arkadaslarla beraber sekiz kisilik bir ekip yeni gelenler.

Dagdan haber vardi. Ayhan’in grubu verilen bölgedeki çalismalarini erken bitirmisti. Ikindi vakti Gori’ye ineceklerini bildiriyorlardi. Ayhan’in grubunu almak için ögleden sonra iki araçla Gori’ye dogru yola çiktik. Yeni gelen ekibi de almistik, böylece onlar da bölgeyi görmüs olacaklardi. Arada bir araçlar durdukça Adem bey ve Hasan bey asagi atlayip resim çekiyorlardi. Gori’ye çiktik. Misafirleri önce köyde dolastirdik. Sonra tarladaki okula indik. Ders bitmisti. Fakat, ustalar haril haril siniflarin üstünü örtmek için çalisiyorlardi. Bir taraftan da Gori’ nin sirtini dayadigi altmis dereceden az olmayan diklikteki zirveye bakiyorduk, dagdan asagi tekbir sesleri gelmeye basladi. Fakat görüntüde kimse yoktu. Nihayet onlari oyuncaklar gibi gördük. Beyaz giysiler ve belli belirsiz sallanan bayragin kirmizi rengi. Hizla büyüyordu. Yarim saat sonra yanimiza inmislerdi “Ayhan bu ne hiz.” “Eee, abi isi bileceksin, hizli olacaksin. Burada bir yardim kurulusu var tanidiniz mi ?” “Hayir” “Gel benimle” Ömer’le beraber Ayhan’in pesine düstük. “Mutanyibul Islâm.” Pakistan’in Sielkot sehrindeki esnafin kurdugu bir yardim kurulusu. Jaramu Kesmir’in Hindistan kurtulusu için mücadele eden Hizbul Mücahidin’in elemanlariyla da anlasip deprem bölgesinde besbin kisiye ulasilan bir yardim agi kurmuslar. Yardimlari kendi imkanlariyla ulastiriyorlarmis. Kamplarinda klinik hizmeti de veriyorlar. Bir doktorlari var. Bizim Türkiyeli oldugumuzu ögrenince Sorunakli Semsir geldi. Içeri buyur etti. Yaptiklari çalismalar hakkinda kisa bilgi aldik. Deprem bölgesinin en son noktasinda çalisan ekip bunlardi. IHH ise gönüllüleriyle dag köylerini tarayan ve yardim noktasini en öteye kuran tek tesekkül olacak, hem de Türkiye’den gelerek, hem de gönülleri zengin, ufuklari genisten, fakat dil fakiri olduklari halde.