Abdülkadir SEVEN

Yolun Yolumuz Bahattin Ağabey 

Hindikuş dağlarına gökten bir “yıldız” düştü Düşerken onun aydınlığı Avrupa’dan Asya'ya, Afrika’dan Arap Yarımadasına kadar hissedildi. Işık söndü̈. Yüreklere hüzün düştü̈. O; gençlerin ağabeyi, yetimlerin babası, mücahitlerin mihmandarı, kardeşlerin (en) kardeşiydi. Öyle bir adam düşünün ki; elinde her imkân ve konfor varken o zorluk yolunu seçti. Adeta gençlerin sığınacak limanı, Bahaddin ağabeyiydi. Hangi camiadan kime sorulsa, mutlaka bir anısını duyarsınız. Bizler de on yedisinde sakallarımızın yüzlerimizi şekillendirdiği zamanlarda; uhuvveti, kalemin dilini ve saadeti onda bildik. 

1989 Ağustosunun kavurucu sıcağında bir grup kardeşle Çınarcık kampındayız. On beş̧ günlük kampın çadırlarını kurduk. Ağabeyler ziyaretimize geliyor, konuşmalar yapıyorlardı. Kampın besinci günü̈ rahmetli “Akif Babalı” ve yanında naif yüzlü̈, insanın içini ısıtan tebessümlü̈ misafiriyle geldi. Öğle namazı kıldık ve hasır etrafında halka olduk. O ağabey diz üstü oturmuş bize nasihat ediyordu. Duruşu ve derin bakışları yaşanmışlığın ve mücadelenin adeta demlenmiş̧ haliydi. Saç telinden, tırnak uçlarına kadar adanmışlığın ete kemiğe bürünmüş haliydi adeta. Biz gençlere, dağlık ve ormanlık alanlarda yön tayinini öğretiyordu. Anlattığından ziyade ağabeyin adanmışlığı beni çok etkilemişti. “Kim bu ağabey?“ diye sorduğumda, mücahit Bahaddin Yıldız ağabey diyorlardı. Afganistan da savaşmış̧. Orada gazi olmuş dediler.

Mücahit ve şehadet; ömrümüzü şekillendiren asla belleğimizden çıkmayan iki kavram oldu. Şehadet kavramını yasayan şahitten dinledikten sonra sürekli kendime örnek aldığım nadir kişilerden oldu. 
Yıllar sonra Fikir-Der'de Şehadet Gecesi düzenliyoruz. Bahaddin ağabey Konya’dan şehit babalarıyla birlikte geldi. Mücahitleri anlatırken ayrı bir heyecan ve ses titremesiyle yüreklerimizi şahlandırıyordu. Mütevazi hayatının yanı sıra engin kültürel birikimi ve entelektüel seviyesiyle hepimizi kendine hayran bırakıyordu. Fikirtepe’de bizim eve davet etmiştik. Ağabeyimizin nasihatleri bize duruşumuzu göstermiş̧ ve yol haritamızda bize rehberlik etmişti. 

Her bir ağabey ve kardeşimiz çok kıymetlidir. Rabbim bizleri onlardan mahrum etmesin. Ömrüm boyunca üç insana imrenmiştim. O üç̧ insan da o kadar geniş̧ çevre ve imkana sahipken; habisliği, sadeliği, kardeşliği, son nefeslerine kadar mücadeleyi, davetçi kişilikleriyle bize gösterdiler. Akif Babalı,  Bahaddin Yıldız ve yaşayan şahit Cemal Balıbey ağabeyler. 

17 Mayıs 2010. Tüm haber ajanslarında “SON DAKİKA” haberi. Afganistan’da uçak düştü̈. Bahaddin Yıldız ağabeyin bedeni çok sevdiği dağlarda karlarla buluştu. Fatih camiinde cenaze namazı kılınıp binlerce seveniyle Edirnekapı kabristanına getirildi. Mavi Marmara şehitleri ve bir çok şehidin tabutunun ucundan tutma ya da tasıma şerefine nail olmuştum. "Şehitler ölmez” inancıyla, Rabbimden şehadeti dilemiştik. Bahaddin ağabeyin tabutuna dokunamamak, şehidin o misk kokusundan istifade edememek şahsıma adeta derinden bir acı veriyordu. Kabri başında yakın dostları vardı. Biz ise üç kabir ötede yer bulabilmiş̧, yaklaşabilmiştik. Kazılan yer de tabuta yer bulunamadı. Tabutu artık tam da bizim olduğumuz yerde, baş kısmı başımın önündeydi. 

Sübhanallah! Can ağabey! Yiğit ağabey! Ömrü̈ boyunca şehadeti sevda bilen Ağabey! Rabbim! “Ne olur başımı tabutun baş kısmına sürdüğüm bu şehit gibi bize de şehadet lütfet!”

Abdülkadir SEVEN

Bu yazı bahattinyildiz.com için kaleme alınmıştır. Yayın tarihi: 05.02.2020